دقايق نحس نود در زندگي من

نمي دونم چرا ولي هميشه اون چيزي كه ازش فراريم و همه ي فكرم اينه كه نكنه اين طوري بشه اتفاق مي افته و چيزي كه بي صبرانه انتظارش رو مي كشم و از صميم قلب منتظر به وقوع پيوستنش هستم چندين بار يه تأخير مي افته و گاهي اوقات وقوعش به هرگز موكول ميشه!هر كس كه دوست ندارم ببينمش و حتي ديدنش آزارم ميده هر روز سر راهم سبز ميشه و كسي رو كه مشتاق ديدارش هستم ماهي يك بار مي بينم!حرفي كه الان منتظر شنيدنش هستم چند روز بعد گفته ميشه و سخني كه نه انتظار شنيدنش رو دارم و نه جوابي براي دادن تو دقيقه ي نود گفته ميشه!
البته خوب اين طور تناقض ها تو خواسته هاي من و چيزايي كه بهشون رسيدم يا بهتره بگم اونا به من رسيدن خيلي زياده و يه جورايي برام طبيعي و نرمال شده!با اين حال هنوزم برام سواله چرا اين طوريه؟!فقط اين جور موارد براي منه يا بقيه هم با همچين اتفاقاتي برخورد مي كنند؟؟؟
درواقع مي تونم اعتراف كنم همه ي بدشانسي هاي من لحظه ي آخر (دقيقه ي نود) اتفاق مي افته و چيزي كه از همه بيشتر باعث افسوس خوردنم ميشه اينه كه كاش بازي يك دقيقه زودتر تموم شده بود!