دارم باور مي كنم...آره...
درسته كه ميگن آدم تا وقتي چيزي رو داره قدرشو نمي دونه ولي وقتي از دستش داد،تازه مي فهمه چه نعمتي رو در اختيار داشته و قدر ندونسته...
خيلي بده!!!
موقعي كه مي دوني فقط با يك نگاه ميشه راضيش كرد به خاطر غرورت رو بر مي گردوني و وقتي اون ميره و از دست ميديش،فقط به اين فكر مي كني كه چرا نگاش نكردم!همه ي فكر و ذكرت اين ميشه كه چه جوري ميشه دوباره به دست آوردش!!!
خيلي پشيمونم،خيلي........
اون وقت كه بايد نگاش مي كردم،چشمامو روش بستم و حالا كه بايد چشمامو ببندم تا اين تنهايي رو نبينم،با چشمايي گشاده دنبال نگاه منتظرش مي گردم...
كاش پيداش كنم...كاش اون نگاه منتظرو دوباره ببينم...
اين بار غرور كذب خرج نمي كنم...چون حالا فهميدم...فهميدم كه چه طوري بايد قدر چيزي رو كه دارم بدونم...حالا فهميدم چقدر بده ندوني اون كه يه روزي مال تو بوده و تو مال اون،حالا يا كيه؟!!!مال كيه؟؟؟!
چی از این بهتر که فهمیدی چی کار باید بکنی ...
پاسخحذفهر وقت حس کردی واقعیتی که می بینی ، برات تلخ نیست ، بدون بزرگ شدی .
من هنوز بزرگ نشدم ، ولی سعی می کنم بشم . تو هم سعی کن.
حق با توست. این قصه تکراری در زندگی بیشتر ما پیش میاد.میشه جبرانش کرد. ولی نه با زیادی شکستن خود.
پاسخحذفساغر جان اگر لطف کنی لینک من رو به آدرس soushi2.blogspot.com تغییر بدی ممنونت میشم.
مرسی دوست خوبم
salam shoma ham web jalebi dari sajjad joooom...
پاسخحذفسلام دوست عزیز.
پاسخحذفواقعا زندگی همینطوره که گفتی.ما آدما اینقدر پوستمون کلفته که درس نمی گیریم.شاید دفعه بعدی اینقدر خودتو تشنه اون نشون بدی که ایندفعه اون نگات نکنه !
وبلاگ خوبی داری اگرچه غمگینه.
امیدوارم موفق باشی.
بازم بهم سر بزن.
یا علی
سلام
پاسخحذفممنونم از نظرت
آپ کن دخترک ...
منتظرم